Św. Ludwika de Marillac urodziła się 12 sierpnia 1591 r. w Paryżu w rodzinie arystokratycznej, której wielu członków zajmowało ważne stanowiska u boku króla Ludwika XIII. Od dziecka marzyła o wstąpieniu do Zakonu Kapucynek, jednak nie została do niego przyjęta ze względu na jej słabe zdrowie. Św. Ludwika podporządkowała się tej decyzji, wyszła za mąż za Antoniego Le Gras. Pragnienie oddania się Bogu wciąż pozostawało w jej sercu. I oto w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego w 1623 r. Bóg oświecił jej serce. Pojawiło się w niej przeświadczenie, że przyjdzie dzień, kiedy będzie mogła całkowicie poświęcić się Bogu, że zamieszka we wspólnocie, w której będzie się służyć bliźnim potrzebującym pomocy. Bóg wskazał jej także kierownika duchowego w osobie Św. Wincentego a Paulo. Otrzymane wtedy „Światło”, jak sama je nazywała, pozwoliło jej całkowicie zaufać Bogu i Jego Opatrzności. Po śmierci męża postanowiła całkowicie poświęcić się ubogim i opuszczonym. Odpowiedziała na wezwanie Św. Wincentego do wizytowania pierwszych Bractw Miłosierdzia. Ich członkinie wywodzące się ze szlachty i burżuazji, troszczyły się o dobra duchowe i materialne. Ludwika zauważyła jednak, że posługiwanie Ubogim sprawiało im wiele trudności. Niełatwo było przekroczyć barierę klas społecznych. W 1630 r. prosta wiejska dziewczyna, Małgorzata Naseau, wyraziła swoją chęć pomocy Paniom z Bractw. Wkrótce przyszły kolejne dziewczęta, z których dnia 29 listopada 1633 r. narodziło się Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, kierowane przez Św. Ludwikę. Posyłała ona swe Siostry do tych miejsc, gdzie czekali Ubodzy. Była kobietą kontemplacyjną, a zarazem bezgranicznie czynną. Zorganizowała dzieło opieki nad porzuconymi dziećmi, zapewniając im dach nad głową, wychowanie, dzięki czemu wiele z nich uniknęło śmierci. Zajmowała się psychicznie i zakaźnie chorymi. Troszczyła się o osoby starsze. Posyłała Siostry Miłosierdzia do pracy w szkołach dla dzieci z ubogich rodzin, w których mogły uczyć ich czytać i pisać. Kierowała je także do opieki nad galernikami, na pola walki i do lazaretów wojskowych, gdzie posługiwały rannym żołnierzom. Ponadto Siostry oddawały się służbie najuboższym, chorym w ich domach i w szpitalach. Z upływem czasu Zgromadzenie zaczęło podejmować posługę poza granicami Paryża. W 1652 r. Siostry przybyły na tereny Polski.
Św. Ludwika kroczyła drogą naśladowania Chrystusa- Pana Miłosierdzia, bliskiego człowiekowi Boga wcielonego. Dbała o to, aby każdy człowiek uświadomił sobie swoją ludzką godność i fakt bycia dzieckiem Bożym. Potrafiła dostosować się do każdego, aby umożliwić mu odnalezienie jego własnej drogi do relacji z Jezusem.
Św. Ludwika zmarła 15 marca 1660 r. W dniu 11 marca1934 r. papież Pius XI zaliczył ją do grona świętych, a 10 lutego 1960 r. papież Jan XXIII ogłosił ją patronką dzieł opieki socjalnej.
Link: Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia
http://filles-de-la-charite.org/pl/home
www.krakow.szarytki.pl